اتاقی برای دو نفر

شاید اگر اینجا بشود همان اتاق شخصی، یا اتاق خصوصی راحت‌تر بنویسم. خیلی راحت‌تر. عذاب وجدان اینکه مبادا حرفی خارج از روابط من و تویی به قلمم بیاید هم دست از سرم برمی‌دارد! شاید هم باید بروم یک جای دیگر راه بیندازم. جایی که وبلاگ قبلی‌ام نیست. آنجا را بعد از حذف پست‌هایش با درد باز می‌کنم. ولی من آدمِ صِرفِ یک موضوع نیستم. من آدم فقط زنِ مردی بودن نیستم. من آدمی هستم با دغدغه‌های شخصی زیاد، که مدت‌هاست مجال نوشتن‌شان را از خودم گرفته‌ام. حوصله‌ام سر رفته. خوب معلوم است که همسرم را دوست دارم، او مهربان و دانا و مدیر است. اما چقدر فقط همین را بنویسم؟