اتاقی برای دو نفر

می‌دانم که هیچ چیز این دنیا پایدار نیست. اما حال خوب همین لحظه‌ام را سپاس. دوام این عشق و احترام شش ساله را سپاس. نگاه مهربان دیشب روی پله‌ها و خواستنی که در پی‌اش بود، پیاده‌روی بی‌بهانه و حرفهایی که اندوهناکانه فشارشش روی ذهن تو بود و آرامشش بر دل من را با شرم سپاس. شاه‌بیت ناب این غزل هم؛ باران زیبای دم صبح. بوسه، بوسه.