اتاقی برای دو نفر

جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.

اصل مطلب

اینکه آدم گاهی جملات درست و تعارفات متعارف را توی یک گفتگو پیدا نمی‌کند، چیزی‌ست که گاهی بعد از پایان یک تماس ذهنم را درگیر خودش می‌کند. پاسخ‌های خوشایند‌تر و صحیح‌تر بعد از اتمام صحبت به فکرم خطور می‌کنند؛ خودم را دلداری می‌دهم که عیبی ندارد، یاد می‌گیری، این هم درسی‌ست برای آدم‌های درونگراتری مثل تو. اما این عیب همچنان باقی می‌ماند... همان‌طور که میل به خلوت و تنهایی همه‌ی این سال‌ها با من مانده است. دلم می‌خواهد این نقیصه را اصلاح کنم؛ ولی نه به نفع فراگیریِ زبانِ غیر واقعی و به تعارفاتِ بی‌اساسْ آلوده‌ی فراگیر. 

تا به حال پای صحبت یک خارجیِ زبان فارسی آموخته نشسته‌اید؟ دقت کرده‌اید چطور اصل مطلب را ادا می‌کنند؟ چقدر تعاریفشان، واقعیت خوشایند آن چیزی‌ست که ما کمتر قادر به بیان آنیم... این درست همان هنری‌ست که دوست دارم بیاموزم. گفتن اصل مطلب، به موقع و شایسته.

قاسم صفایی نژاد
۰۵ شهریور ۹۷ , ۱۲:۰۹
اگه اشتباه نکنم یه چیزی هست به نام «حافظه پویا». این چیزی که شما میفرمایید نزدیک به اونه. کسانی که حافظه پویای قوی‌تری دارند کمتر از دیگران خود را سرزنش می‌کنند که ای کاش یک ساعت پیش در فلان موقعیت، فلان حرف را زده بودم

پاسخ :

حتما در اینباره مطالعه می‌کنم (اگر محتوایی در این رابطه دارید، ممنون میشم در اختیارم بگذارید). سپاس از نظر راهگشای شما.
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی
Designed By Erfan Powered by Bayan