بنظرم همه مراسمی که برای جذب انرژی مثبت و نیل به سعادت و شادمانی به دست بشر مستاصل ابداع شد، در جای خود مغتنم هستند. از دفترچه‌های شکرگزاری و جملات تاکیدی و مراقبه و یوگا و غیره. اما یک کتاب کوچک منتخب مفاتیح الجنانینی داریم که هربار به سراغش می‌روم، متحیرم می‌کند. جملات اینقدر کاملند که آدم را از هر حرف دیگری بی‌نیاز می‌کنند. شسته و رفته و درست. معقول و حساب‌شده. بعد هربار نیت می‌کنم که بیشتر به این کتابچه پناهنده شوم، اما امان از بشر فراموشکار و غافل.
« و قسمت من کن در این ماه بهترین قسمت‌هایی که کرده‌ای،
و مقدر کن برایم بهترین چیزی را که مسلم کرده‌ای،
و مهر کن زندگی‌ام را به خوشبختی؛ در زمره کسانی که زندگی‌شان را مهر کرده‌ای،
و زنده‌ام بدار تا زمانی که زنده‌ام داری؛ پرروزی باشم،
و در حال شادمانی و آمرزیدگی بمیرانم،
و خودت عهده‌دار نجاتم از سوال و جواب برزخ بشو»...
- سه شنبه ۲۱ اسفند ۹۷ , ۰۷:۰۵
