اتاقی برای دو نفر

«خدایا به راستی من جای رزق و روزی خود را ندانم بلکه روی خیالهایی که در دلم خطور می‌کند آن را می‌جویم و به همین جهت بدنبال آن در شهرها می‌گردم و از این رو من در طلب روزی چون شخص سرگردانی هستم که نمی‌دانم آیا در دشت است یا در کوه، در زمین است یا در آسمان، در خشکی است یا در دریا، و به دست کی است و از جانب چه شخصی است، آنچه مسلم است دانسته‌ام که علمش پیش توست و اسبابش به دست توست و تویی که آن را به لطف خود قسمت کنی و به رحمتت وسیله‌اش را فراهم سازی. خدایا پس بر محمد و آلش درود فرست و روزیت را ای پروردگار بر من فراخ گردان و راه درآوردنش را آسان و جای دریافتش را نزدیک کن و مرا در طلب آنچه مقدرم نکرده‌ای به زحمت مینداز زیرا تو از به زحمت انداختن آن بی‌نیازی و من نیازمند رحمت توام پس درود فرست بر محمد و آلش و کرم کن بر بنده خود به فضل خودت که تو دارای فضل بزرگی هستی».

 این تعقیب نماز عشا خیلی عشق است. جزئیات لطیفش، با این همه اختصار و کوتاهی، آدم را متحیر می‌کند. نزدیکی اجابتم را دیده‌ام. دعای زود اثری‌ست. 

- دیشب وقتی توی ماشین منتظرش نشسته بودم و سرم از مسکن‌هایی که خورده بودم منگ، و دهانم از آمپولهایی که خورده بودم، سِر بود؛ یک لحظه دیدم خیره مانده‌ام به خیابان، به عبور و مرور آدم‌ها و اتومبیل‌ها، به چراغ‌ها و روشنایی‌ها، مغازه‌ها، بعد حس کردم الان از آن لحظات معدودی‌ست که من عمیقاً دارم آن لحظه را سیر می‌کنم؛ هیچ فکری نداشتم، آرامِ آرام... 

- همسرم گفت چرا؟ و من مثل همیشه گفتم حتماً خیری بوده است. پرسید چرا همیشه باید فکر کنم که مستحق خیرم؟ گفتم چون آدم خوبی هستی.

- در هر شرایطی همیشه فکر می‌کنم می‌توانست بدتر از این هم باشد. بعدتر فکر می‌کنم اصلاً بد هم نیست. خدا وضعیتی را که می‌توانست خیلی بد باشد، برایم به گونه‌ای خوب دیگرگون کرده است. بعد این جمله را به ته فکرهایم اضافه می‌کنم: «خدا چقدر رحم کرده است». همیشه.

جدیدا هم مد شده که هی مطالب ضددینی منتشر می‌کنند و ته‌ش می‌نویسند: «التماس تفکر». آدم زورش می‌آید از کسانی که تمام سال جز مدل مو و مد لباس و آرایش و... موضوعی برای گفتگوهایشان ندارند، بعد تا به مناسبتی می‌رسند که شعائرش موافق طبعشان نیست، شعارهای متفکرانه ارسال می‌کنند! هوووف از این روشنفکران فرنگی‌مآب و امان از وقتی که نظریه‌پردازی این‌قدر چیپ و دم‌دستی شد که همه بر خود روا دانستند تا بدون تامل و تحقیق قلم‌فرسایی کنند. بابا خُب کمتر حرف بزنیم، کمتر اظهار نظر و ابراز فضل کنیم؛ این‌طوری حداقل بی‌مایه‌تر از چیزی که هستیم به نظر نمی‌آییم.

*جناب مولانا