جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
امروز آمدم که بنویسم، بعد شک کردم که اینجا نه، آن جای دیگر بنویسم. بعد فکر کردم بهتر است این نوشته شعری باشد. بعد گفتم اول چند شعری بخوانم. بعد گفتم چند تایی را در دفترم رونوشت بردارم. برداشتم. بعد دیدم حوصله‌ای نمانده، حوصله‌ای نمانده... حوصله‌ای برای من نمانده، برای آن جای دیگر... برای شعر. آخ از منِ من.
بازگشت دوباره‌ام به ورزش مبارک! درد امروز عضلاتم مبارک! اینکه نمی‌توانم دستانم را تکان بدهم، پاهایم را. بنشینم، بلند شوم مبارک! خوش برگشتی خانم. خوش برگشتی.
چقدر حرف... آخ که چقدر حرف هست برای نگفتن. لب‌هایم را به هم می‌فشرم و می‌گویم. افسوس که جواب‌های تووی سرم غم‌انگیزترند...
" آدم عجیب! باید بشناسمت! "
شنیدنش هیجان داره بعد از گذشت بیش از سه سال...
پاییز و زمستان خیلی زود می‌گذرند. هنوز تشنه مهر و آبان و آذر و دی‌ماهی هستم که گذشتند. آن وقت بهمن هم به نیمه رسیده!
چقدر وقتی زندگی را عاشقانه دوست می‌داریم، زمان کوتاه‌تر است. به چشم بر هم زدنی زندگی مشترکمان دارد یکساله می‌شود. اصلاً باورم نمی‌شود. ای عمر ما. ای عمر خوب ما، پر خیر و برکت باش.
