اتاقی برای دو نفر

جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.

منطقِ عشق

فکر می کردم منطقی بودنِ او برای منِ احساساتی، چیزی ست که باید به عنوان یک ناهماهنگی بپذیرم. یا بعنوان یک مورد عدم تفاهم، درباره اش کوتاه بیایم! البته که من هم همه ی این حرفها را شنیده بودم که دو نفر همدیگر را کامل می کنند، و اصلاً لزومی ندارد که هر دو کاملاً خصوصیات مشابهی داشته باشند. ولی راستش چندان باور نکرده بودم. این بود که قیافه ی آدم های فداکار را به خودم گرفته بودم!

 ولی حالا که مرد من، همراه و یاور و مشاور من است، حالا که وقتی مسائلم را با او مطرح می کنم بهترین بازخوردی را که قبلا حتی نمی توانستم متصور شوم، با من دارد. راهکارهای عالی می دهد، کمکم می کند، راهنمایی ام می کند، دردم را می شنود و درمانده نمی شود. به هم نمی ریزد. از هم نمی پاشد. آرامشِ نداشته ام را نمی گیرد، بلکه با متانت و وقارش به من آرامش می بخشد، می فهمم که او چقدر با این منطقِ مردانه، من احساساتی را مجذوب و عاشق خودش می کند.

دلبستگی

انگار که با خودم خداحافظی کنم. انگار که از خودم جدایم کنند. اینگونه است حال من؛ وقت جدایی...

ضرورت روزِ عشق

برای مایی که فقط جمعه ها می توانیم عشق مان را در آغوش بکشیم، روزِ عشقِ میان هفته ای یعنی حسرت یک بوسه، یعنی دلتنگی زیاد، یعنی یک تماس تلفنی کوتاه و تکرار مکرر این جمله با لحن درد: « بی صبرانه منتظرم جمعه بیاید! »

نیمه ی خــــالی لیــــوان

چرا بعضی ها وقتی می فهمند که تو در آستانه ی ازدواجی اصرار دارند آمار بالای طلاق و داستان اختلافات و جدایی های دور و بری هایشان را با آب و تاب هرچه تمام تر برایت تعریف کنند، و از هر چیزی ایرادی بگیرند؟! یا مثلاً ::خیلی راحت!:: توصیه بفرمایند حواستان باشد! فاصله ی بین نامزدی و عقدتان حتماً خیلی طولانی باشد تا بمحض رؤیت یک ناهماهنگی قید عقد و عروسی را بزنید! انگار آدم بخواهد عروسکش را دور بیندازد. دل کندن به همین راحتی.

حالا هرچه شما لبخند بزنید و با ملایمت بگویید خوشبختانه در این 6-7 ماهی که ایشان(نامزد جان) را میشناسم نکته ی تاریک قابل ملاحظه ای در پرونده شان بر من مشخص نشده است و این البته در شرایطی ست که من با منطقم همسرم را برگزیده ام و بقول اکثریت این بعضیها داستان عشق و عاشقی هم نبوده که چشممان را کور کرده باشد. بعد که می بینند شما دلتان گرم است تعارفات را کنار می گذارند تیر خلاصی را پرتاب می کنند: اصلاً اگر این آدم عاقل بود و با احساساتش(بجای احساسات کلمه ی دیگری بگذارید) تصمیم نگرفته بود پای برگ مهریه 110 سکه ای را امضا می کرد؟!! مگر دارد که بدهد؟!!

به واقع این لطف آنها را میرساند؟ یا چیزی شبیه دلسوزیشان را؟ 

نشانه

هنوز عادت نکرده ای

مُدام از دستت در می آوری

جایی میگذاری که یادت می رود

و همیشه نگرانی؛

«گُــــم اش نکنـــم...»

Designed By Erfan Powered by Bayan