اتاقی برای دو نفر

دیروز خدا آمده بود توی باشگاه! توی همهٔ آینه‌ها پیدا بود و من پر بودم از احساسِ شادِ سپاسگزاری. خوب معلوم است که شکرگزار بودن،‌ حسی از شادی به آدم می‌دهد. دراز که می‌کشیدم، پاهایم را به راست و دست‌هایم را که به چپ می‌کشیدم، به مهتابی بالای سرم که خیره بودم،‌ خدا زیر گردنم را قلقلک می‌داد و زیر گوشم می‌گفت: مرا می‌بینی؟ مرا در زیباییت می‌بینی؟ مرا در سلامتت می‌بینی؟ مرا در هوشت می‌بینی؟ مرا در خوشبختیت می‌بینی؟ مرا در آرامشت می‌بینی؟ خدا بود. خدا خوب پیدا بود، در حالت ایستاده بود،‌ در حالت نشسته بود،‌ در نرمش سر بود،‌ در فشار سینه بود،‌ در گردش کمر بود، و من با هر حرکت، بی‌قراری روزها و گله‌گذاری‌ شب‌هایم را به این طرف و آن طرف تشکم پرتاب می‌کردم و آزاد می شدم. 

کافی است آدم بخواهد. کافی‌ست آدم طلب کند؛ خدا در هر جایی، حتی توی باشگاه، حتی از صدای فرمان دادن مربی،‌ بر جانمان می‌نشیند و کالبدمان را از خودش پر می‌کند. آن وقت است که آرام می‌گیریم. آن وقت است که غرق لذت می‌شویم. آن وقت است که خودمان را، پدر و مادرمان را، همسرمان را، دوستانمان را بی‌بهانه دوست می‌داریم و از عشق سرشارشان می‌کنیم.

دلش تنگ شده. از کجا می‌فهمم؟ از این‌ که آخر هر تماسمان می‌پرسد «کِی بیام خونتون؟!»

آن جمله را نمی‌گوید. آن جمله را که دوست دارم با لحنِ دل‌ریختگی‌اش بشنوم. آن جملهٔ تشنه و تب‌دار. آن را نمی‌گوید، ولی مهربان است. فرشته‌گون مهربان است. 

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

دلتنگی، تو را مهربان‌تر و عاشق‌تر و گواراتر و نرم‌ می‌کند، مرا عصبی‌ و بدخلق‌ و سخت‌ و ناجور!

ماه رمضان هم شرایط را به نفعِ دلتنگی بیشتر ما تغییر می‌دهد.  این پنجشنبه و جمعه در کنار هم نبودیم! همسرم فکر می‌کند بودنش در وقت افطار و سحر برای مادرم ایجاد زحمت می‌کند، و راستش خودم هم در این وسواس فکری با همسرم همراهم. مثل خیلی اوقات دیگر راحت نیستیم که با هم بودن ما، باعث سختیِ دیگران شود. حتی مادرم...