اتاقی برای دو نفر

بعضی حرف‌ها را خیلی دلم می‌خواهد بنویسم. حتی می‌نویسم، ولی معمولاً منتشرشان نمی‌کنم. بعضی حرف‌هایی که گلایه‌های غمگین منند. دوست ندارم برای ماجراهای غم‌دار بی‌ارزشی که تنها بخش کوچکی از زندگی‌اند، تمام زندگی‌ خوبم زیر سوال برود!

مثلاً امروز دلم می‌خواهد بنویسم که چقدر از حساسیت‌های بیش از اندازه‌ٔ همسرم، به‌خصوص در معاشرت‌هایمان حرصم می‌گیرد. دوست دارم راحت‌تر باشیم. بیشتر آمد و رفت کنیم و بعد از آن هم بر سر موضوعاتِ سبکِ مسخره، یا کی چی گفت و تو چی گفتی، مشاجره‌ای نداشته باشیم. همه می‌گویند این حساسیت‌ها مال دوران عقد است و بعدتر بهتر می‌شود. امیدوارم همین‌طور باشد که می‌گویند. 

به همین ۴ خط غُرغُرنامه اکتفا می‌کنم فعلاً!

دیروز خیلی اتفاقی همکار همسرم و خانم خوبش را دیدیم، همراه شدیم، هم‌صحبت شدیم، هم‌سفره شدیم، به دل و دیدهٔ هم نشستیم و آرزو کردیم روزگار، آیندهٔ شاد و روشنی را برای رفاقت بیشتر ما؛ دوست‌های تازه رقم بزند.

نمی‌دانم چرا واکنش مردان بعد از آرایشگاه رفتن خانم‌هایشان این قدر درب و داغان است؟!

* دلگیری‌ام خفیف است، ولی هست.

مادرم همیشه می‌گوید بچه‌های من آدم نَبوقه‌اند! آدم نبوقه در فرهنگ لغات مادرم یعنی یک آدم دیرجوش و کم‌حرف. من اما همیشه فکر می‌کردم با هرکس که خوشم بیاید، خوب و راحت ارتباط برقرار می‌کنم. خیالی هم نبود. منش پدرم یک عمر همین طوری بود، هیچ وقت مجبوری هیچ‌ جایی نرفت و ما را هم مجبوری به دنبال خودش نکشاند و نیز یادمان نداد با هرکسی و بر هر طریقی، روشی برای برقراری ارتباط داشته باشیم. این شد که ما آدم نَبوقه بار آمدیم. 

حالا که ازدواج کرده‌ام و وارد یک خانوادهٔ شلوغ و دور و برِ‌ هم شده‌ام، گاهی که در مقابل این همه شلوغی و سر و صدا و گپ و گفت، وامی‌مانم، از آدم نَبوقه بودنم بدم می‌آید. دوست ندارم شبیه آدم‌هایی که کلاس گذاشته‌اند یا خودشان را دست بالا گرفته‌اند، به نظر بیایم. ولی متاسفانه حرف‌های مشترکمان را پیدا نمی‌کنم. این است که بیشتر یک لبخندِ‌ کوچکِ شنونده‌ام، و امیدوارم همینطور که هستم توی این جمع پذیرفته شوم و ذرهٔ ناخالصی خانواده نباشم.

عجیب که انگار بیشتر از هرچیزی، آنچه در فوائد خاموشی خوانده‌ام بر رفتار من اثر گذاشته است!