اتاقی برای دو نفر

بعضی از مردم عزیزمان در بی‌عقیدگی چنان ثابت قدم شده‌اند که تاب هیچ ابراز عقیده‌ای را ندارند. پیام‌های مثلاً تاریخی با محتوای دروغین و کذب را، به پیوست جملات مسخره‌ای چون «التماس تفکر» مدام از این دست به آن دست می‌گردانند؛ و با کوچکترین جوابی، ولو استناد به کتب نیمچه مستند نویسندگان غربی باشد، چنان گُر می‌گیرند و از کوره به در می‌روند که «شما مسلمان‌ها نظر مخالف را برنمی‌تابید یا حالا باشد شما کتاب زیاد خوانده‌ای و بلدی و اینها، ولی ما هم بلدیم شما را تکذیب کنیم(بدون مطالعه)، یا شما متعصبانه قضاوت می‌کنید، یا بحث ما اسلام نیست، منظور ما به عرب و عجم است، آخر ما فرمانروایی فلانی بوده‌ایم و حیف از ما... »! باشد. شما اصلاً مسلمان نه، شما لاادری. اما آخ که اگر یکی از همین شما عِرق ملی خفه کرده‌ها، می‌توانست یک لحظهٔ کمتر از ثانیه خودش را به جای شهید حججی‌‌ نامی بگذارد و از ترس زبانش بند نیاید. چه رسد که با آن اطمینان و بی‌خویشی سرش را برای وطن بدهد. عقیده و ایمان است که آدم را بزرگ می‌کند، نه خودخواهی و قبیله‌دوستی و حتی ملیت‌پرستی و...! 

دلم سوخته، بله، راست گفتید؛ حیف از ما، که اعتبارمان را، که همه از عشق به حضرت عشق است باختیم و به جایش هیچ به کف نیاوردیم... حیف از ما؛ حیف از آن همه شیدایی... 

حیف از بوعلی سینا

حیف از حافظ

حیف از مولانا

حیف از فرشچیان

حیف از این همه؛ که ما هنوز الگوی راست‌مان را نمی‌شناسیم...

من چرا تا به حال کتاب‌های مطهری را نمی‌خواندم؟! چرا واقعاً این‌طور متعصابانهٔ کور، نسبت به ایشان جبهه می‌گرفتم. جبهه که می‌گویم نه اینکه جنگ و نزاعی در میان باشد، بلکه مقاومت می‌کردم. از خشکی-مذهبی‌خوانی یا افراطی‌گرایی دینی گریز داشتم... اما حالا با خواندن تنها چند جلد کوچک از کتاب‌های این معلم بزرگ، به ارادتی در حد شیفتگی نسبت به ایشان رسیده‌ام که مپرس. چقدر صادق و منطقی و آگاه بوده‌اند. روحشان قرین رحمت باد.