جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
همه نگرانی‌های من از آنجایی سرچشمه می‌گیرد که گاهی شک می‌کنم خدا به اندازه کافی دوستم داشته باشد. آن اندازه دوست داشتنی که آدم را به میل ارادی مراقبت از دیگری وا می‌دارد. گاهی می‌ترسم به خاطر هزار گناهی که مرتکب شده‌ام و می‌شوم، مراقبم نباشد. اما نشانه‌ها، نشانه‌های ساده‌ای که آدم آن را، به یک جور توجه یا نظر لطف او، تعبیر می‌کند، نگرانی را می‌برد و امید زندگی را دوباره در جان می‌دمد.
تو را به نشان و نشانه‌هایت؛ دوستم بدار...
هر کسی باید خودش باشد؛ عینِ حقیقی آنچه بوده، آنکه هست. وقتی شبیه دیگری می‌شویم، وقتی رنگ می‌گیریم، یا رنگ می‌بازیم؛ دیگر یک معنی کامل نیستیم، یک نیمه نامفهومیم. دنبال تغییرم؛ تغییر به خودم. به آن حجم بزرگ احساس. به آن لطفی که داشتم.
آخر همه پیاده‌روی‌هایی که با خریدن چند قلم کوچک برای خانه، به پایان می‌رسد؛ یک حال خوب منتظر نشسته است. تو برمی‌گردی و آرام تووی جلدش فرو می‌روی. زندگی زیباست، خانه عزیز است؛ در همین وطن غریبی که جان من است.
اینکه آدم گاهی جملات درست و تعارفات متعارف را توی یک گفتگو پیدا نمی‌کند، چیزی‌ست که گاهی بعد از پایان یک تماس ذهنم را درگیر خودش می‌کند. پاسخ‌های خوشایند‌تر و صحیح‌تر بعد از اتمام صحبت به فکرم خطور می‌کنند؛ خودم را دلداری می‌دهم که عیبی ندارد، یاد می‌گیری، این هم درسی‌ست برای آدم‌های درونگراتری مثل تو. اما این عیب همچنان باقی می‌ماند... همان‌طور که میل به خلوت و تنهایی همه‌ی این سال‌ها با من مانده است. دلم می‌خواهد این نقیصه را اصلاح کنم؛ ولی نه به نفع فراگیریِ زبانِ غیر واقعی و به تعارفاتِ بی‌اساسْ آلوده‌ی فراگیر.
تا به حال پای صحبت یک خارجیِ زبان فارسی آموخته نشسته‌اید؟ دقت کرده‌اید چطور اصل مطلب را ادا می‌کنند؟ چقدر تعاریفشان، واقعیت خوشایند آن چیزی‌ست که ما کمتر قادر به بیان آنیم... این درست همان هنری‌ست که دوست دارم بیاموزم. گفتن اصل مطلب، به موقع و شایسته.
