کلایو بل منتقد هنری انگلیسی و از سردمداران نظریه فرمالیسم معتقد است: « ... کسی که در یک کار هنری تفکر می کند، در دنیایی سیر می کند که معنای بخصوص و شدیدی برایش دارد؛ این معنا به معنای زندگی روزمره ربطی ندارد. در این دنیا عواطف معمول زندگی جایی ندارند.» *
مدتی هست که به صورت جدی به این موضوع فکر می کنم که پرداختن به کار هنری، علاقمندی به هنر، و توجه به آن، در سطحی که ظاهر و باطن آدم را دچار تغییر کند، و اثرات آن بر فرد، برای دیگران قابل مشاهده باشد، ماندن در سطح است؟ اصلاً باید به عمقش رفت، یا به اوجش رسید؟
می ترسم از سطحی شدن، از دچار بودن، از بی معنی زندگی کردن، از فریب جادو و زیبایی. این نظر بل کمی آرامم می کند.
* برگرفته از مقاله نقش دانایی در احساس زیبایی-نشریه هنرهای زیبا-تابستان 83
- دوشنبه ۱۹ اسفند ۹۲ , ۱۰:۴۱
