به چهارشنبه که می رسد، از دلتنگی زیاد، صدای هر دو مان، پشت خط تلفن، آرام است. خیلی آرام و کم رمق. صدای هر دوی ما بعد از ظهرهای چهارشنبه، پهن شده در دهانمان و به سختی بیرون می آید... هی کِشَش می دهیم، هی حال و سراغ گرفتنمان را کش می دهیم، هی حرفهای امروز و دیروزمان را تکرار می کنیم و نمی گوییم از وعده ی فردا، و نمی گوییم چقدر دلتنگیم. چون گفتن دلتنگی و شنیدنش عجیب آدم را بی طاقت می کند.
- چهارشنبه ۲۰ فروردين ۹۳ , ۱۳:۴۰
