اتاقی برای دو نفر

دارم فکر می‌کنم که کاش حداقل ادایش را در بیاوریم؛ ادای آدم‌های بافرهنگ، ادای آدم‌های متشخص، ادای آدم‌‌های صبور، ادای آدم‌های مهربان و خوش‌اخلاق، ادای آدم‌های بی‌توقع، ادای آدم‌های عاشق، ادای آدم‌های شاد، ادای آدم‌های پرتلاش و کوشا، ادای آدم‌های خانواده دوست و اهل زندگی، ادای آدم‌های دست و دلباز و سخاوتمند، ادای آدم‌های صادق و نجیب، ادای آدمهای وظیفه‌شناس. ما باید ادا در بیاوریم! یک ماه، یک سال، چند سال. اینقدر ادا در بیاوریم که تغییر کنیم. حقیقتاً تغییر کنیم. 

شاید آن روز دیگر کسی از شیشه ماشین مدل بالایش، بطری مصرف شدهٔ دلسترش را وسط اتوبان ول! نکند تا بطری زیر چرخ‌های ماشین دیگری هزار تکه شود!