در فیسبوک دوست دور نادیده‌ای دارم که عجیب باعث غبطه‌ام می‌شود. این دختر مجموعهٔ نابی از همهٔ توانایی‌هاست. نوشته هایش ـکه به اقبال من زیاد هم می‌نویسدـ قوی و شورانگیز اند. صدایش گرم و رها مثل پرنده‌ای وحشی‌ست. و زیبایی‌اش... آه از زیبایی‌اش که به هیچ آرایش و آلایشی مبتلا نیست، خودش است؛ چونان الهه‌ای مقدس.
خوب می‌کشد. بسیار خوب می‌کشد؛ روان و آسان. خوب‌تر نگاه می‌کند؛ و جانمایهٔ همهٔ تصاویری که منتشر می‌کند؛ خوبی نگاه اوست. چقدر دوستش دارم. چقدر. نادیده و ناشناخته...
- چهارشنبه ۱۸ آذر ۹۴ , ۰۸:۴۸
