با دلتنگی هایمان انس گرفته ایم. جوری که آتش نهفته در دلمان را، که تا گلو زبانه می کشد و کلماتِ نگفته را که در دهانمان می سوزد و خاکستر می شود، دوست می داریم. با دلتنگی هایمان خوشیم و در یافته ایم سجاده ی وقت غروب، لطف عزیزی دارد؛ با حالتِ دلتنگی.
- دوشنبه ۸ ارديبهشت ۹۳ , ۲۰:۲۷
