اتاقی برای دو نفر

پاسخ :

چرا؟ چطوری؟

پاسخ :

آره از اولی که این ماجرا شروع شد، بخاطر اینکه مبادا همسرم که خیلی مثبت و خوش قلبه، حساس بشه و آرامش زندگیمون به هم بخوره، موضوع رو مخفی کردم! ولی الان که دیگه به جایی رسیده که طرف علناً ابراز علاقه می‌کنه و می‌گه که نمی‌تونه احساسش رو کنترل کنه، فکر کردم شاید باید همسرم بدونه! هرجوری فکر می‌کنم این ماجرا جز اعصاب خردی هیچی نداره؛ چه بگم، چه نگم!:(

پاسخ :

دوستم می‌گفت حق داره بدونه!

پاسخ :

الان فقط تویی میگی بگو... :(

پاسخ :

جدی گفتم!

پاسخ :

ببینم چطور میشه. مرسی عزیزم

پاسخ :

من از روز اول متاهل بودم و همه هم می‌دونستن! چیزی نبوده که بعدتر پیش بیاد. وقت زیادی هم توی دانشگاه صرف نمی‌کنم، بعد کلاس مستقیم خونه. اون مدتی هم که توی دانشگاهم انقد آدم دور و برم هست که ایشون اصلاً‌ فرصت آشنایی با من رو نداشته باشه جز دورادور! خب خیلی جالبه که توی ذهنش چنین نقشه‌هایی برام کشیده، و البته خیلی بد، خیلی تلخ. در این مورد اصلاً‌ نمی‌تونم بپذیرم که خطایی از من سر زده و واقعاً‌ برام دردناکه شنیدن این صحبتها...

پاسخ :

ممنونم عزیزم از تو، و دوستای دیگه. معمولاً‌ همیشه می‌تونم مسائلم رو به تنهایی مدیریت کنم اما این مورد خاص واقعاً دور از انتظارم بود، و متاسفانه در دوران فشار امتحاناتم اوج گرفت و باعث شد از نظر روانی مقداری به هم بریزم و ندونم باید چی کار کنم. دربارهٔ گفتن به حراست هم امیدوارم در سطح تهدید باقی بمونه، چون اونا هم معمولاً مشکلی از آدم حل نمی‌کنن که هیچ، به مسائل آدم اضافه می‌کنن. به هرحال نظرات سازنده‌س. و البته از اونها استفاده خواهم کرد.

پاسخ :

مرسی عزیزم.

پاسخ :

اینم یه جنبه‌شه که اتفاقاً برا من مهمه. 

پاسخ :

ببینم چطور میشه... مرسی عزیزم

پاسخ :

عزیزم...

پاسخ :

شمار کسایی که می‌گن بگو داره زیاد می‌شه. یه عده‌ای هم خصوصی گفتن.

پاسخ :

مرسی بانوی نازنینم...:*

پاسخ :

فعلا که نگفتم! و یه آخر هفته آروم رو با هم گذروندیم...

پاسخ :

خیلی ممنون از راهنماییتون.

پاسخ :

سلام.