اتاقی برای دو نفر

هفته اول به دلتنگی گذشت. توی قالبم نمی‌گنجیدم. مدام دوست داشتم کسی به خانه‌مان بیاید، یا ما برویم. کلاس‌ها هم هنوز برگزار نشده بود. هفته دوم آرامش بیشتری داشتم و به اطرافم با عشق و علاقه می‌نگریستم. بوی تازگی چیزها مستم می‌کرد، و میلم برای آشپزی و رسیدگی به خانه شکفته بود. در این بین ترم جدید هم آغاز شد، و وضعیتم سر و سامانی گرفت. حالا در هفته سوم تقریباً به این خانه و نوع جدیدی از زندگی عادت کرده‌ام، و کمتر بی‌قرار می‌شوم.

این روزها سرگرم اولین‌های بسیاری هستم. به خصوص در عرصه پخت و پز. مثلاً اولین خورشت قیمه‌ام، که خوب هم از کار درآمد... اولین تجربهٔ کار با برخی از وسایل آشپزخانه که به نظرم سخت و پیچیده می‌آمد ولی در عمل سرگرم‌کننده و مهیج‌ بودند. اولین مهمان خانه‌ام، که رفیق صمیمی‌ام بود. همه چیز تازه است. و این نو بودن اکثراً شاد و گاهی هم دلهره‌آور می‌شود. اعتراف می‌کنم اوقاتم خیلی آرام‌تر شده و وقتم بیشتر در تصرف خودم است. مطالعه را از سر گرفته‌ام. هم تخصصی معماری و هم ادبیات. برنامه‌های دیگری هم دارم که به مرور آغاز می‌کنم.

همسرم هم خوب است. خستگی‌ آماده‌سازی خانه از تنش بیرون آمده و نوشتن پروپوزال دکتری‌اش را شروع کرده است. در کنار هم کمتر هیجانی و بیشتر آرامیم. نمی‌دانم این البته خوب است یا نه؟ خلاصه که زندگی در جریان است...