اتاقی برای دو نفر

این صفحه‌، در این اواخر، تسلیت‌های زیادی را بدهکار شده که جسارت نوشتنشان در من نبوده است. این بار آمدم بنویسم که ما با تکرر مصیبت، پوست کلفت نشده‌ایم. ما هر بار نحیف‌تر و پوست نازک‌تر می‌شویم... ما در آستانه‌ی اضمحلالیم. طاقت از کف داده‌ایم. خانواده‌های داغدار، غم دریایی‌های مظلوممان، عجیب بر شانه‌مان سنگینی می‌کند. در میانه دریا سوختن؟ کاش همدردی ما را بپذیرید...