جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
امان از جنگ این هورمون‌ها، امان. درد روحی‌اش، از درد کمرش خیلی مصیبت‌بارتر است. چند روز است، از بغض و گریه و ناله و فغان، نمی‌دانم به کدام کنجِ غریب‌نوازی پناهنده شوم؟! آخر این‌همه پایین و بالای سینوس‌طورِ اعصاب و روان برای سیکل زنانه لازم بود خدا جان؟ خب مُردیم که.
امروز آمدم که بنویسم، بعد شک کردم که اینجا نه، آن جای دیگر بنویسم. بعد فکر کردم بهتر است این نوشته شعری باشد. بعد گفتم اول چند شعری بخوانم. بعد گفتم چند تایی را در دفترم رونوشت بردارم. برداشتم. بعد دیدم حوصله‌ای نمانده، حوصله‌ای نمانده... حوصله‌ای برای من نمانده، برای آن جای دیگر... برای شعر. آخ از منِ من.
بازگشت دوباره‌ام به ورزش مبارک! درد امروز عضلاتم مبارک! اینکه نمی‌توانم دستانم را تکان بدهم، پاهایم را. بنشینم، بلند شوم مبارک! خوش برگشتی خانم. خوش برگشتی.
چقدر حرف... آخ که چقدر حرف هست برای نگفتن. لب‌هایم را به هم می‌فشرم و می‌گویم. افسوس که جواب‌های تووی سرم غم‌انگیزترند...
" آدم عجیب! باید بشناسمت! "
شنیدنش هیجان داره بعد از گذشت بیش از سه سال...
