خود همسر و عاشقانه های با او یک طرف، شادمانه های در کنار خانواده اش بودن هم یک طرف!
اینکه موقع آمدنت تنگ در آغوشت بفشارند، برایت ابراز دلتنگی کنند، و تمام مدتی که نزدشان هستی، برابر یا حتی بیش از فرزندشان به تو محبت بورزند. اینکه هرگز سخن درشتی بر زبانشان نیاورند و جز شکوفه های سرورآفرین بر لبانشان نشکفد. اینکه مادربزرگ جانِ سن و سال دار خانواده هر بار که به خانه شان می روی به هوای دیدنت، هرچند فقط ساعتی خودش را به آنجا برساند و بوسه های مهربانش را بر سر و صورتت بنشاند.
اینکه شب، وقتی به خانه تان برگشتی، همسر اس ام اس بدهد:" ممنونم که آمدی و صرف نظر از من، پدر و مادرم را خوشحال کردی" و فرداگاهِ آن مادرش تلفنی به مادرت بگوید: "وقتی رفت دلمان گرفت، انگار که دخترمان رفته باشد."، این قدر مزه دارد، این قدر دلچسب است، و این قدر جسم و جان آدم با آن احساس شکرگزاری میکند.
خدایا شادم و شاکر.
- چهارشنبه ۱۱ بهمن ۹۱ , ۱۷:۱۱
