اتاقی برای دو نفر

دارم فکر می‌کنم که کاش حداقل ادایش را در بیاوریم؛ ادای آدم‌های بافرهنگ، ادای آدم‌های متشخص، ادای آدم‌‌های صبور، ادای آدم‌های مهربان و خوش‌اخلاق، ادای آدم‌های بی‌توقع، ادای آدم‌های عاشق، ادای آدم‌های شاد، ادای آدم‌های پرتلاش و کوشا، ادای آدم‌های خانواده دوست و اهل زندگی، ادای آدم‌های دست و دلباز و سخاوتمند، ادای آدم‌های صادق و نجیب، ادای آدمهای وظیفه‌شناس. ما باید ادا در بیاوریم! یک ماه، یک سال، چند سال. اینقدر ادا در بیاوریم که تغییر کنیم. حقیقتاً تغییر کنیم. 

شاید آن روز دیگر کسی از شیشه ماشین مدل بالایش، بطری مصرف شدهٔ دلسترش را وسط اتوبان ول! نکند تا بطری زیر چرخ‌های ماشین دیگری هزار تکه شود!

فکر می‌کردم بعد از دو هفته متمادی در کنار هم بودن، امروز تنهایی دلگیری داشته باشم. ولی امروز خوب است. امروز سرشار از نور و شادی و عشق است. چون برنامه دارم. هدف دارم. امید دارم. چون ۹۴ قرار است سالِ من باشد. سالِ ما باشد. ۹۴تان پر خیر و برکت.

مدت‌هاست که سوالی ذهنم را مشغول خودش کرده است. یک زن قوی چه ویژگی‌هایی دارد؟ یک زن به پشتوانهٔ چه چیزی قدرت پیدا می‌کند؟ اصولاً یک زن، چگونه می‌تواند در طول زندگانی‌اش به قدرت و اقتداری مثال‌زدنی دست یابد؟

خواندن «آتش بدون دود» را از وقتی به خانۀ مشترک آمدیم، آغاز کردم. رمان بلندی‌ست از نادر ابراهیمی در هفت جلد. بعد از سالها دور ماندن از ادبیات داستانی‌ ایران، حالا در اواخر جلد سوم، ایمان آورده‌ام که این بهترین انتخاب، برای آشتی دوباره بود... مجموعهٔ کامل را از کتابخانهٔ خانه پدری همسرم به خانه آورده‌ام. اولین باری که با کتابخانه‌شان مواجه شدم. فریاد برآوردم که این عالی‌ست! و وسعت هیجانم، همهٔ اهالی خانه را غرق شادمانی کرد. گفتند هر کدام را که می‌خواهی ببر و بخوان. و من در لحظه قبول کردم و به سرعت چند تایی را زیر بغل زدم و به خانه آوردم!

* مطلع کتاب است. و یک ضرب‌المثل ترکمنی.