اتاقی برای دو نفر

تست همسر مثبت بود. حالا دوران قرنطینه‌اش هم دارد به آخر می‌رسد و باید کم کم به سر کارش برگردد. از بعد اسباب‌کشی و آمدن به خانه جدید، کمتر زمانی را بدون هم گذرانده‌ایم. برگشتن به روتین سابق و تنهایی با بچه‌ها سخت به نظر می‌رسد. اما بعد از تحول زندگی و به دنیا آمدن بچه‌ها همهٔ ترس‌هایم را بیهوده یافتم. حدود یک سال و‌ نیم که قبلا به مثال باد می‌گذشت، حالا و با حضور بچه‌ها، دنیایی از تجربه‌های تازه را با خود به همراه داشت و در تمام لحظات آن لطف خدا را بیش از هر زمان دیگری احساس کردم. ممنون تو هستم که هیچ وقت ترس‌هایم را به استیصال منجر نساختی؛ تو ای همراه، ای رفیق، ای بهترین من⁦❤️⁩

اسباب کشی کردیم. بالاخره و تقریبا همه وسایل جای خودشان را پیدا کردند. البته همیشه زمان می‌برد تا خانه، خانه شود. کل عید جز خانه پدر همسر، هیچ کجا نرفتیم. اما بچه‌ها به ترتیب تب کردند، و همگی‌مان سرما خوردیم. همسر برای تست کرونا رفته و من بعد از انجام تکالیف بچه‌داری، جارو‌ و آشپزی با حال  بی‌حال، بالاخره بچه‌ها را خوابانده و نهار خوردم. تا خواستم کمی دراز بکشم. پسرک گریه سر داد که یعنی دوباره باید روی پا بیندازم، تا خوابش تکمیل شود.

گاهی فقط به فرداها فکر می‌کنم. به فرداهایی که شانه‌هایم از این همه مسئولیت قدری سبک شده‌اند و ذهن و جانم کمی آسوده شده است... این‌همه خستگی احتمالا از عوارض بیماری‌ست، ولیکن هست؛ واقعی‌ست و آدم را می‌فرساید.

چالش از آنجا شروع می‌شود که اولین «نکن» را به بچه‌ها بگویی! تا ۶۰ بار دیگر آن کار را انجام می‌دهند و تو یا باید هر بار صدای فریادت را بالاتر ببری که نه انگیزه‌اش را داری و نه توانش را؛ و نه صد البته اجازه‌اش را. پس یا باید کارهایت را بگذاری زمین و با قبول دردسر و جیغ‌های احتمالی، به پروژهٔ بی‌خطری هدایتشان کنی. یا فقط تماشا کنی که این فسقلی‌ها حالا اولین کسانی هستند که از همهٔ خطوط و مرزها و ممنوعات تو می‌گذرند، و تو کاملا در مقابلشان ناتوانی؛ اما باید همچنان پرستیژت را حفظ کنی و در موضع قدرت خیالی‌ات باقی بمانی!

پس یادت باشد اولین «نکن» را نگو. قبل از آنکه شصت بار دیگر شاهد ارتکاب به آن خطا باشی و خمیرت حسابی ورز بیاید، حواسشان را پرت کن.

دوباره قرار بر جابجایی‌ست. بر خلاف بار قبل که در خلال حال ناسازِ بارداری، خانه را درسته گذاشتم برای همسر و به خانهٔ پدرم رفتم و تا باز شدن اسباب در خانهٔ جدید، همان‌جا ماندم؛ حالا خانه درسته تحویل خودم است تا با دو بچه یک سال و چند ماهه، بار و بنه‌مان را ببندم و به منزلگاه جدید کوچ کنیم. خوشحالم که دیگر با بوی چسب و کارتن و تقریباً همه چیز دیگر، دچار حالت تهوع نمی‌شوم. کنار دستم، کارتن‌هایی که تا به حال پر کرده‌ام تا سقف بالا رفته‌اند. من کنار بچهٔ خوابیده، دراز کشیده‌ام و طبق معمول همیشه‌ که صدای نفس‌های آهسته و منظم عزیزان به شکرم وا می‌دارند، مشغول شکرگزاری‌ام. شکر سلامتی، شکر امنیت، شکر مال، شکر بچه‌ها، ... شکر. شکر. شکر.

باید برای آیندهٔ بهتر امیدوار بود، با همهٔ بی‌اعتباری فردا...

خاله‌ام برایم نوشته بود: «تا به‌حال ندیده مادری توانسته باشد، همهٔ حس مادری‌اش را بنویسد. خیلی خوب می‌شود اگر تو بنویسی». خاله‌ام مادر نیست. برایش نوشتم: «فکر می‌کردم حرف‌های زیادی داشته باشم، اما ندارم» غرق شده‌ام در وظایفم؛ و از شیرینی‌ها عکس و فیلم برمی‌دارم برای یادگار؛ و اولین‌ها را چک‌لیست‌وار در سررسیدم یادداشت می‌کنم. دیگر نمی‌دانم چه می‌کنم؟ پسرکم هر روز دستمال‌های آشپزخانه را روسری‌طور روی سرش می‌اندازد، دَدَر گویان راه می‌افتد وسط خانه، و گاهی به در به خانه می‌کوبد. دلم می‌شکند. در حبس کرونایی هستیم و سعی می‌کنیم از این اوضاع، جان به در بریم. 

باز خوب است دارد باران می‌آید. باز خوب است صبح که بیدار شدیم؛ رنگ خانه، از وسعت ابرها، تیره بود. طاقت تیزی آفتاب وسط زمستان را دیگر نداریم! 

همیشه وقتی بچه‌ها می‌خوابند، بساط از پیش مهیایم را منتقل می‌کنم به آشپزخانه و مشغول می‌شوم، گاهی رنگ‌ها و طرح‌ها، گاهی قلم و مقوا، گاهی کتاب و مداد و نشانگر، گاهی پارچه و نخ، گاهی... بچه‌ها را خوابانده‌ام، اما وا رفته‌ام بر بساطی که بساطی نیست... بدتر از ندانستن خود نیست. خسته‌ام...