جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
ای وای از اینستاگرام. ای وای از استوری‌ها. ای وای از گربه‌ها و گربه‌نوازی‌ها! چه شد که همهٔ همکلاسی‌های من در دانشگاه، یک گربه پهن کردند کنار خودشان روی تخت و تصاویر ناخن کشیدن‌هایشان میان موهای گربه‌هه را، دقیقه به دقیقه منتشر کردند. ما شدیم نسل گربه‌پرور؟! نسلِ با زور و بی‌زور آشتی با گربه‌ها؟ نسل دلسوزی‌های افراطی برای گربه‌های خیابانی و بی‌تفاوتی نسبت به بچه‌ها؟ وای که چه همه گربه! هوووففف
در زندگی چیزی عزیزتر از عشق تو نیست؛ خدا نکند اگر روزی نگاهت، رنگِ خواستنِ همیشه را نداشته باشد...
چند روزی‌ست که قصد انجام کاری را کرده‌ام. و عینِ این چند روز استرس قدمِ اولش را داشته‌ام که یک تماسِ تلفنی حداقلی است. تماسی که متاسفانه به خاطر یک اهمالِ چندین ساله تبدیل به یک ریسک شده است. امروز درباره‌اش با دوست و همکارم صحبت می‌کردم. گفت: «کلی انرژی مثبت بفرست و انجامش بده!» دیدم راست می‌گوید، و چه خوب است اگر همیشه کسی باشد تا به یاد آدم بیاورد به جای نگرانی و دلواپسی، فقط باید کمی مثبت بود و با انرژی زد به دل ماجرا...
آزمون دکتری نداده‌ام، اما برگهٔ شاگرد اولی را گرفته‌ام، و فکر می‌کنم هر چیزی بالاخره یک روزی به یک دردی می‌خورد. این هم تهِ همهٔ دویدن‌ها. زنِ دست‌فروش مترو، پشت به همهٔ مسافرها و رو به در واگن به خدایش التماس می‌کند که به داد همه برسد، به نظر توی این قطار چیزی نفروخته است. بیشتر زن‌ها گرمازده و بی‌حوصله‌اند. به کلیدر فکر می‌کنم که به کتابِ ششم رسانیده‌ام؛ به نقاشی و لولهٔ مقواها که روی دستم سنگینی می‌کند؛ به برنامه‌های دفتر که فعلاً همه‌اش استرس و بدو بدو است؛ و به خانه که نامِ وعدهٔ سحری فردایش را نمی‌دانم! خدایا چه بپزم؟ چه بکنم؟ چه...؟ و شباهت ما همهٔ زن‌های خسته و گرمازدهٔ مترو را باور می‌کنم.
وسط اخبار پسا سفرِ ترا.مپ به عربستان، دارم از نتیجهٔ جستجوهایم دربارهٔ خانوادهٔ لار.یجانی‌ها برایش می‌گویم. از پدر و مادر عالم و عالم‌زاده. اما او در حالی‌که سرش را بیشتر به سمت تلویزیون می‌کشاند، به اشارهٔ پرفشارِ دست، دعوتم می‌کند به سکوت. سرم را به قهر می‌چرخانم و می‌گویم: «اوووه. جو بِدهٔ بزرگ!» اخبار مربوطه که تمام می‌شود به خنده ایراد می‌گیرد: «شلوغ‌کُنِ بی حد و حصر»!
