اتاقی برای دو نفر

اگر همسرمان اولویت اولمان باشد، تمام مشکلات خانوادگی‌مان حل می‌شوند. اگر مرد توجهش را بیش از هرکسی به همسرش معطوف نماید، آیا گلایه‌ای برای زن باقی می‌ماند؟ زن همین که بداند، مردی را دارد که در سرش با لبخند به همسرش می‌اندیشد، در هر شرایطی گرم و آرام است. اگر زن بداند وقتی مرد پیش دوستان و همکارانش نشسته، به گپ‌های مثلاً طنز ضد زنشان خنده‌اش نمی‌گیرد، دلش مطمئن می‌شود.  اما باید نشانه‌هایی هم باشند؛ نشانه‌هایی ساده! مثلاً مارک بیسکوییتی که برای خانه‌تان می‌خرید، مطابق سلیقه همسرتان باشد؛ این خودش نمایش دوست داشتن است! البته که مخاطب هم باید مخاطب هشیاری باشد و نشانه‌ها را خوب ببیند و نتیجه بگیرد.

زن باید برای همسرش ویژگی‌های منحصر در خانه‌ای داشته باشد. هر مردی دوست دارد، حداقل بخشی از وجود همسرش را تنها برای خودش داشته باشد؛ چه بهتر اگر ما داشته‌های متعلق به او را در خودمان، هر روز زینت بیشتری ببخشیم؛ نه فقط با آرایش و زر و زیور. که این‌ها هم هست. اما مهم‌تر از آنها؛ مطالعه و آگاهی و محبت و نوازش هستند.

ما باید نفر اول هم باشیم. قبل از پدر، مادر، فرزند، دوست، یا هر عزیزی.

همه چیز خیلی آهسته اتفاق می‌افتد. کم‌کم که خانه رنگ آدم‌هایش را می‌گیرد. رنگ آدم‌ها از بوی نویی وسایل و دیوارها خیلی دلچسب‌تر است. رنگ آدم‌ها، تعلق خاطر ایجاد می‌کند. 

صبح اولین روز بعد از دفاعش که چشم باز کردم، دیدم بالای سرم نشسته و چشمهاش، جوری که هیچ وقت ندیده بودم می‌خندند... چند روز است که نفس‌هاش سبک‌ترند و شعری که زیر لب زمزمه می‌کند، آرام و نرم است... چقدر آرامش این روزهایت دلچسبِ من است دکتر. خسته نباشی. خدا قوت واقعاً.

*همسرم  از تز دکترایش در دانشگاه تهران دفاع کرد و با نمره عالی فارغ‌التحصیل شد.