جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
آن وقتی را هم که از زندگی کردن سیر بودم و آماده برای رفتن، یادم می‌آید. زندگی در گذر است. و در این گذار آنچه بیش از هم نقش ایفا می‌کند؛ تصمیمی‌ست که تو درباره خودت گرفته‌ای. باید برای بهتر شدن اوضاع تصمیم گرفت و اراده کرد. من خوشبختم، چون خواسته‌ام و می‌خواهم.
خسته‌ام اما عشق دارم. این جمله‌ای‌ست که تمام امروز مدام در ذهنم تکرار می‌شد. سعی کردم قسمت اولش را حذف کنم. نشد، اما هر چه رفت به عشقِ قسمت دوم افزون گشت... حالا در این لحظاتی که هلال باریک ماه توی آسمان شب پیداست، و من دارم برگ‌های پلاسیدهٔ شمعدانی‌های گرمازده را آبپاشی می‌کنم، عمیقاً احساس می‌کنم چقدر عاشقم... چقدر همه‌چیز زندگی را، حتی همین خستگیِ عجیبش، که تخم چشم‌هایم را بدجور می‌سوزاند و پلکهایم را چندین برابر سنگین کرده؛ دوست دارم.
من هدف دارم؛ همین قسمتِ زندگی من است که همهٔ سختی‌ها را در پیش چشمم آسان می‌کند. خدایا سپاس.
بعضی نشانه‌ها در زندگی، بیشتر شبیه معجزه‌اند. ساختار ذهن‌های منطقی و فلسفه‌مند را، تنها همین معجزه‌های غریب، می‌توانند به هم بریزند. یقینِ من در برخی از مسائل اعتقادی (دینی) کامل نبود و بعضاً نیست. اما خدایی که عشق مرا و باور قلبی‌ام را به خودش می‌داند، با نشانه‌های ماورایی‌اش، به یقینم می‌رساند. حالا شک ندارم که باید نماز خواند. ۵ مرتبه در طول شبانه‌روز؛ عاشقانه و مطمئن. اگر شما هم معجزهٔ مرا می‌دانستید، در خواندن نماز تردید و البته سهل‌انگاری نمی‌کردید. حتی ذره‌ای.
