جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
فاز عجیبی دارم. مدام از حالت غم به حال شادی در نوسانم. شادی‌ام از جنس شادی‌های زیرپوستیِ گرم و مستانه، و غمم از جنس غم‌های معنوی‌طورِ سوزناک آه از نهاد برآور، که نام خدا را پسِ خود دارد! غم و شادی‌ام هم بسیار به هم نزدیک‌اند، دقیقه‌ای، ثانیه‌ای حالتم دیگر‌گون می‌شود. نمی‌دانم هم از چیست؟ شاید از این روزهای بارانی که هم سرخوشم می‌کند و هم دلتنگ.
دلم قرار ندارد، مدام از خودم می‌پرسم به چه راهی؟ و جوابم نیست...
اولین اسپند زندگی‌اش را صبح سیزدهمین فروردین، فردای شبی که جمعی از بستگانش به خانه‌مان آمدند، برایم دود کرد. تصویر بامزه‌ای از همسرم بود؛ مرد منطقی‌ای که نگران چشم‌زخم شده باشد!
امید سالی که به‌نام میمون است، به فال هم میمون باشد... برای همهٔ شما دوستانِ جان.
اینکه زیاد تشکر می‌کنی؛ در حالی‌که می دانم تووی سرت همهٔ امورات زندگی کاملاً دسته‌بندی شده و هرکس وظیفهٔ خودش را دارد. با اینکه می‌دانم تووی سرت من تنها دارم به وظایفم عمل می‌کنم، اما تو بابت هر خُرده‌کار من، بسیار تشکر می‌کنی. این کارت انگیزهٔ بیشتری به من می‌دهد. شوق بیشتری برای ادامه.
و اینکه اگر خوابیده باشم، همهٔ سعی‌ات را می‌کنی تا هیچ صدایی بلند نشود. تا هیچ چیزی خوابم را آشفته نکند؛ حتی اگر به قهر زودتر به تختخواب رفته باشم. گاهی بیدارم و حرکات آهسته‌ات را با عشق می‌پایم، آهسته در باز کردنت، آرام در بستنت، همهٔ چراغ‌ها را خاموش کردنت، صدای تلویزیون را تقریباً بستنت، و قدم‌های خیلی بی‌صدا و با احتیاطت...
تو ملاحظه‌کاری. تو مواظبی. و شاید تو، بیش از این هر دو؛ خوبی.
