جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
دختر ۲۶ ساله‌ای هستم که دیشب برای اولین بار از یک نفر پدرشوهر پذیرایی کرده، و تمام امروز را از حرکت افتاده است، و با حیرت و تحسین به عکس بیست سالگی مادربزرگش نگاه می‌کند که در اوج جوانی، زیبایی، لطافت و ظرافت، فرزند کودکش را در کنار، و خردسالش را در بغل دارد...
خب من دوست دارم آدرس وبلاگم را برای دوستان خوش ذوق بلاگفاییم که راه خانه مرا نمی‌دانند بگذارم. چرا این حق از ما گرفته شده؟! چرا لینک کاربران بلاگ از پیوندهای دوستان بلاگفایی برداشته شده؟! چطور این اجازه را به خودشان دادند؟ چطور ما سکوت کردیم؟ چطور به همه چیز راضی شدیم؟ من یک خشم بغض‌آلود به گلو نرسیده‌ام در این لحظه... در سینه خفه شده‌ام.
آقای علیرضا شیرازی مدیر سایت بلاگفا، شما ملزمید که جواب بدهید. من که نتوانستم لینک نوشته‌ام را در بخش نظرات شما درج کنم و پاسخ بخواهم. چون شما، این کمترین حق را هم از من گرفته‌اید. از خودتان گرفته‌اید.
۱. خوبی کار خانه این است که هر چه می‌خورم را می‌سوزانم! در این یک ماهی که به خانه‌ٔ مشترک آمده‌ایم، دو کیلو کم کرده‌ام. بدو بدوی غذا پختن زیاد است. حداقل برای من؛ که اگر قابلمه‌ام روی شعله‌ٔ گاز باشد، تا زیرش را خاموش نکرده‌ام، هزار بار باید سر بزنم! قربان هوای تهران، هر روز هم که باید گرد از خانه گرفت و جارو زد. از مادر هم که حساسیت روی سینک ظرفشویی و دستشویی را وام گرفته‌ام. خدا را شکر که همسرم اهل ریخت و پاش نیست و مرتب است؛ وگرنه که هیچ...
۲. دیشب دو تا گلدان گل گرفتم. اینقدر به فضای خانه‌مان آمد که متحیر شدم. کاش عمر گلشان طولانی باشد...
۳. کمی استرس رسیدن نوروز را دارم. چه‌طور پذیرایی کنم؟ چطور خوشامد بگویم؟ چطور بدرقه کنم؟ اولین‌ها گاهی آدم را دچار وسواس و نگرانی می‌کنند!
۴. کاش آن سفری که دلمان می‌خواهد، جور بشود و چند روزی برویم...
اول فقط کبوترها بودند. حالا گنجشک‌ها هم راه طاقچهٔ پنجره آشپزخانه را پیدا کرده‌اند. چند باری ته‌ماندهٔ نان و برنج را برایشان ریخته‌ام. چند باری از صدای کشیده شدن محکم بال و پرشان روی شیشه ترسیده‌ام. و بارها و بارها با شنیدنِ صدای دلنشینِ بق‌بقویشان، پشت دیوارهای امن خانه احساس خوشبختی کرده‌ام.
