اتاقی برای دو نفر

آدم خودش مقصر است که وقتی همکلاسی پسر سابقت را بعد از مدتها اتفاقی می بینی، طرف درمی آید با کنایه می گوید: "اشکالی نداره سلام علیک کنیم، حالا که ازدواج کردی؟" و آن یکی دوستِ دخترِ همراهت لبخند معنی داری می زند. آدم خودش مقصر است که زبان بعضی ها دراز شده. آدم خودش مقصر است که پسرها گستاخ شده اند و حد خودشان را نمی دانند.

آدم خودش مقصر است که همکلاسی پسرِ جدیدت، شماره ات را می گیرد که اگر احیانا سوال درسی برایش پیش آمد، زنگ بزند، ولی بعدتر ذهنیات مسخره و موهوم خودش را برایت اس ام اس می کند و حرفهای بی سر و ته می زند و اصلا درکی از تعهد و تاهل ندارد.

آدم خودش مقصر است که یکی بواسطه ی ازدواجت و تعلق خاطرت به همسرت، فاصله می گیرد و یکی به هوای اینکه متاهلی و احیاناً خیال برت نمی دارد، نزدیک می شود. آدم خودش مقصر است که به دو دوره ی قبل و بعد از ازدواج دسته بندی میشود.

آدم خودش مقصر است یا این اشکال جامعه ی ماست که هرکسی به خودش اجازه می دهد محتویات خراب توی ذهنش را خیلی راحت روی دایره ی روان دیگری بریزد و از ماجرا بگریزد؟

* جهت تخلیه ی افکار منفی مزاحم.

احیاناً اگر دوست معماری از اینجا می گذرد، تقاضا می کنم بهترین و موثرترین و خواستنی ترین(صفت آخری خیلی مهم است!) کتابی که در این زمینه خوانده است را به من معرفی کند.

نمایشگاه کتاب امسال یک کِیفِ دیگری دارد، چون من علاوه بر بُنِ خرید کتاب خودم، بُن همسر را هم از ایشان هدیه گرفته ام، و این هدیه صرفاً جهت خوش خوشانِ دل کوچولوی من است که امسال عجیب ذوق کتاب خریدن دارد!

عادت ندارم برای آدمها از زندگی خصوصی ام صحبت کنم. دوستان نزدیکم چیز زیادی درباره ی زندگی ام نمی دانند. فامیل و نزدیکان هم اگر چیزی بدانند، از مادرم شنیده اند. من همیشه در جواب چه خبر؟ به گفتن «سلامتی» اکتفا می کنم. گاهی دلم می خواهد چیزی بگویم. ولی قضاوت آدم ها و نتیجه گیری بی معطلی شان بازم می دارد.

یادم هست اوایل ازدواجم، یک بار در پاسخ یکی از دوستان مجردم که پرسیده بود: "متاهلی چطوره؟" ساده گفته بودم: "خدا رو شکر، بالاخره هم خوشی داره، هم ناخوشی." برداشتِ او ولی بیرحمانه بود. فکر کرده بود: "من همسرم را دوست ندارم!" به همین راحتی. این را خیلی بعدتر به من گفت.

به مناسبت سالگرد عقدمان، یک ساعت دیواری خاتم، به او هدیه دادم. خوشحالی اش در لحظه آنقدری نبود که خوشحالم کند. ولی بعدتر که هدیه ام را به خانواده اش نشان داده بود و آنها خیلی از سلیقه ام استقبال کرده بودند و به خاطر حسی که این صنعت هنری گرانبها به اتاق همسرم بخشیده بود، ابراز رضایت و محبت کرده بودند؛ خوشحالی همسرم بخاطر دریافت هدیه ی خاتمش تازه تبلور پیدا کرد!