جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
صرف نظر از خوشآمد و بدآمد من، گذشته از همهی ناراحتیها، زخم برداشتنها و دلگرفتگیهایم، آن هم در حساسترین دوران زندگی یک زن؛ باارزشترین چیزی که از تو آموختم احترام تام به پدر و مادر بود. ممنونم که روی اصولت پای فشردی... علیرغم همهی رنجی که بردم.
تو جنس دوم نیستی دخترم. تو فقط در قیاس با برادرت که همزمان با او رشد میکنی صبورتر و آرامتری. تو قبل از آنکه تحت تاثیر تربیت خانواده و فرهنگ جامعهات قرار بگیری، بیقراری برادرت را برای شیر میبینی و صبر میکنی. تو مرا حیران میکنی دخترم؛ وقتی هر دوی شما را در کنار هم میبینم. تو زنی؛ تماماً زن؛ از بدو خلقتت. تو حتی گریهات ریز و بریده است. تو هرگز پیوسته جیغ نمیکشی. تو لطیفی و خندههای دلبرانه را خوب بلدی. تو حتی پاهایت را کمتر و نرمتر تکان میدهی. تو تنهایی و خلوتت را از همین حالا دوست داری و آهسته و معصومانه بازی میکنی. دخترم؛ تو جنس ضعیف نیستی؛ تو جنس ظریفی. بانویی تمام و زیبا.
شما نماز منید. پسرم خواهرت را خواباندهام و حالا همینطور که یک دستم به گهواره توست و نیمنگاهم به چشمان خوابزده و نیمهبازت، مینویسم. حقیقت این است که شما عشق منید و همه وجودم و تماشایتان لذتبخشترین تجربه دنیا، ولی هرچه برایتان میکنم به خاطر خداست. به خاطر او که مالک همهٔ عالم است و سخی؛ که شما را به من بخشید. شمایی که دست هیچ بشری قادر به آفرینشتان نبود. زیبایان کوچک دوستتان دارم؛ بیشتر به این خاطر که عاشق خدایتان هستم.
به قول محدثه چون میگذرد غمی نیست. چند روز از واکسن دو ماهگی بچهها هم گذشت. تماشای چهره معصومشان که از درد جمع میشد و شنیدن صدای گریه و ناله همزمانشان خیلی دشوار بود، ولی گذشت...
علیرغم تصور قبلیام به جای یک مادر قوی، یک مادر خسته و از پا درآمدهام که فرصت نمیکند دست و پای ضعیف و بیحساش را مالش دهد. کارهای خانه مثل ظرف شستن به زمانی برای خلوت و مدیتیشن بدل شدند. به وقتی کوتاه برای بیفکری. بچهها شیرینند ولی فرصت لذت بردن از شیرینی هر کدام و باهمشان چندان هم دست نمیدهد. قبل از لمس کامل یکی، باید به قصد اجابت خواهش دیگری بلند شوم. دوقلوهای بینهایت شیرین برای عمه و خاله و اطرافیان، و بیاندازه پر از مسئولیت برای والدین...
بعد از یک پیادهروی کوتاه بارانی، آمدهام به کتابخانه. کنار پنجره نشستهام و دفتر و قلم و یک عاشقانه آرام را پهن کردهام روی میز مقابلم. هیچ وقت در هیچ کتابخانهای رمان نخوانده بودم! دارم فکر میکنم چه زیباست که مادرم. چه زیباست که دو جفت چشم کوچک در خانه انتظارم را میکشند. این زندگی تازه که دیگر تنها متعلق به خودم نیست را دوست دارم و بیشتر از همه عمرم احساس مفید بودن میکنم. دارم بندههای کوچک خدا را با صبوری بزرگ میکنم و مثل همیشه شاکر نعماتش هستم.
