جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
دلش تنگ شده. از کجا می‌فهمم؟ از این که آخر هر تماسمان می‌پرسد «کِی بیام خونتون؟!»
آن جمله را نمی‌گوید. آن جمله را که دوست دارم با لحنِ دل‌ریختگی‌اش بشنوم. آن جملهٔ تشنه و تب‌دار. آن را نمی‌گوید، ولی مهربان است. فرشته‌گون مهربان است.
ماه رمضان هم شرایط را به نفعِ دلتنگی بیشتر ما تغییر می‌دهد. این پنجشنبه و جمعه در کنار هم نبودیم! همسرم فکر می‌کند بودنش در وقت افطار و سحر برای مادرم ایجاد زحمت می‌کند، و راستش خودم هم در این وسواس فکری با همسرم همراهم. مثل خیلی اوقات دیگر راحت نیستیم که با هم بودن ما، باعث سختیِ دیگران شود. حتی مادرم...
