اتاقی برای دو نفر

یک اتفاق بدی دارد در من می افتد که اعتماد به نفسم را می گیرد. حالم را بد می کند. قلبم را به درد می آورد. فکرم را مشغول می کند. خوابم را به هم می ریزد. اشکم را سرازیر می کند. تلخ و گزنده ام می کند. یک اتفاق ناجور که از آن ناخوشم؛ کسی پیدا شده که من دوستش ندارم. که از او بدم می آید. بعد هی به خودم می گویم: بزرگوار باش. بچه نشو. احمق نباش. ساده نباش. درگیر نشو. رها کن. 

کلایو بل منتقد هنری انگلیسی و از سردمداران نظریه فرمالیسم معتقد است: « ... کسی که در یک کار هنری تفکر می کند، در دنیایی سیر می کند که معنای بخصوص و شدیدی برایش دارد؛ این معنا به معنای زندگی روزمره ربطی ندارد. در این دنیا عواطف معمول زندگی جایی ندارند.» *

مدتی هست که به صورت جدی به این موضوع فکر می کنم که پرداختن به کار هنری، علاقمندی به هنر، و توجه به آن، در سطحی که ظاهر و باطن آدم را دچار تغییر کند، و اثرات آن بر فرد، برای دیگران قابل مشاهده باشد، ماندن در سطح است؟ اصلاً باید به عمقش رفت، یا به اوجش رسید؟ 

می ترسم از سطحی شدن، از دچار بودن، از بی معنی زندگی کردن، از فریب جادو و زیبایی. این نظر بل کمی آرامم می کند.

* برگرفته از مقاله نقش دانایی در احساس زیبایی-نشریه هنرهای زیبا-تابستان 83

همایون که می خواند، جای خالی پدرش توی چشم می زد. باید بخاطر مردم می ماند. 

همایون که می خواند من دلم می خواست نوازنده های فلوت و نی و کمانچه و تار و قانون و دف و دایره را نگه دارم و همه ی غیر سنتی ها را بیرون کنم.

همایون که می خواند فکر می کردم چقدر دوست دارم همیشه کسی برایم بخواند. کسی که تو باشی.

همایون که می خواند، من دستِ شادی را گرفتم و مرغ سحر را گریه کردم...

از پیشنهادات بسیار دوست بداریِ همسر برای خانه ی خوشبختی مان، اختصاص یکی از کابینتهای آشپزخانه به انواع عرقیجات و دمنوش ها و عطریات چای است که کلی شوق خانه داریم را برمی انگیزد.

امسال عید برادر کوچکم همراه پدر و مادرم به مسافرت نمی رود. در نتیجه من می مانم و همسر و برادرجان! دور و برِ هم!:دی

یاد چند سال پیش افتاده ام که خان داداش بزرگم داماد شده بود، و از قضا من همین برنامه را پیاده کردم!