جایی برای حرف های امروز، که دیروز و فردا تکرار نمی شوند.
جمعه باید کار خودش را بکند، غم دیده و اشک آلود از حال آدم بگذرد و دلتنگی ها را در دلمان دوره کند. هرچه آدم بخواهد خلاف آمدِ عادت، جمعه را سرخوشانه طی کند، نمی شود. تهش یک طعم گسِ ناخوش است که گلوی آدم را تلخ می کند و بغض می نشاند. دارم با جمعه ام کلنجار می روم. ولی دریغ، که حریفم قَدَر و پر زور است.
اصلاً نقیضِ فرضیۀ بی خیال کنندۀ من که "همه ی ناراحتی ها باید ریشه های هورمونی داشته باشد"، همین جمعه های بیخودی پریشان است ...
با دلتنگی هایمان انس گرفته ایم. جوری که آتش نهفته در دلمان را، که تا گلو زبانه می کشد و کلماتِ نگفته را که در دهانمان می سوزد و خاکستر می شود، دوست می داریم. با دلتنگی هایمان خوشیم و در یافته ایم سجاده ی وقت غروب، لطف عزیزی دارد؛ با حالتِ دلتنگی.
آدم خودش مقصر است که وقتی همکلاسی پسر سابقت را بعد از مدتها اتفاقی می بینی، طرف درمی آید با کنایه می گوید: "اشکالی نداره سلام علیک کنیم، حالا که ازدواج کردی؟" و آن یکی دوستِ دخترِ همراهت لبخند معنی داری می زند. آدم خودش مقصر است که زبان بعضی ها دراز شده. آدم خودش مقصر است که پسرها گستاخ شده اند و حد خودشان را نمی دانند.
آدم خودش مقصر است که همکلاسی پسرِ جدیدت، شماره ات را می گیرد که اگر احیانا سوال درسی برایش پیش آمد، زنگ بزند، ولی بعدتر ذهنیات مسخره و موهوم خودش را برایت اس ام اس می کند و حرفهای بی سر و ته می زند و اصلا درکی از تعهد و تاهل ندارد.
آدم خودش مقصر است که یکی بواسطه ی ازدواجت و تعلق خاطرت به همسرت، فاصله می گیرد و یکی به هوای اینکه متاهلی و احیاناً خیال برت نمی دارد، نزدیک می شود. آدم خودش مقصر است که به دو دوره ی قبل و بعد از ازدواج دسته بندی میشود.
آدم خودش مقصر است یا این اشکال جامعه ی ماست که هرکسی به خودش اجازه می دهد محتویات خراب توی ذهنش را خیلی راحت روی دایره ی روان دیگری بریزد و از ماجرا بگریزد؟
* جهت تخلیه ی افکار منفی مزاحم.
